وویجر 1 در حال ارسال یک ها و صفرهای بی معنی به زمین است؛ پیام هایی که نشان می دهد ممکن است پایان یا مرگ این فضاپیما به عنوان دورترین جرم پرتاب شده از زمین در فضا، نهایتا نزدیک باشد.
اولین فضاپیمایی که از پلوتون گذشت، به مسیر خود ادامه داد، بادهای خورشیدی را درنوردید و هلیوپاز ما را ترک کرد، وویجر 1 یک فضاپیمای افسانه ای است. حالا بعد از 46 سال، با ارسال پیام هایی بی معنی حضور خود را در خارج از منظومه شمسی نشان می دهد.
مطالعه اسپیس ایکس با آخرین پرتاب های ۲۰۲۳ رکورد می زند.
نقص عملکرد وویجر ۱؛ دورترین جرم از جهان ما
به گفته ناسا، یک نقص در سیستم داده های پرواز فضاپیما (FDS) باعث می شود وویجر 1 سری تکراری از یک ها و صفرها را به جای داده های علمی و مهندسی ارسال کند.
تیم وویجر در حال حاضر در حال کار بر روی رفع مشکل است، اما مسافت 15 میلیارد مایلی و فناوری قدیمی آن به این معنی است که راه حل آن احتمالاً هفته ها طول می کشد؛ البته اگر اصلاً راه حلی پیدا شود.
تعداد کمی از ماموریت های ناسا مانند وویجر 1 تخیل و درک ما را از کیوان روشن می کند. اولین بار در سپتامبر 1977، کاوشگر فضایی ویجر۱ و ویجر 2 خواهر برادر دوقلو با وزن تقریباً 1800 پوندی (حامل یکی از رکوردهای طلایی معروف که حاوی صداهای سیاره زمین است) به سمت لبه های بیرونی منظومه شمسی پرتاب شد.
در دسامبر همان سال، وویجر 1 اولین فضاپیمایی بود که از هلیوسفر ما خارج شد و اولین فرستاده بشر در میان ستارگان شد.
آیا مأموریت وویجر ۱ تمام شده است؟
حدود 46 سال پس از پرتاب اولیه، مرحله علمی ماموریت وویجر 1 ممکن است به پایان برسد. هفته گذشته، ناسا اعلام کرد که در حال تلاش برای حل یک نقص کامپیوتری در فضاپیما است؛ بخشی از سیستم دادههای پرواز (FDS) باعث میشود وویجر 1 هیچ گونه داده علمی یا مهندسی را از محل استقرار خود خارج نکند. وویجر ۱ اکنون 15 میلیارد مایل دورتر است، تقریباً 11 برابر دورتر از فاصله زمین تا خورشید و دستوراتی که ارسال می شود تقریباً یک روز کامل طول می کشد تا به وویجر 1 برسد.
در بیانیه مطبوعاتی ناسا توضیح داده شده است: «یافتن راهحلهایی برای چالشهایی که کاوشگرهای وویجر با آنها مواجه میشوند، اغلب مستلزم جستجو در اسناد اصلی است که توسط مهندسان در چند دهه نوشته شدهاند و در آن مسائلی که امروز به وجود میآیند را پیشبینی نمی کنند. در نتیجه، برای جلوگیری از عواقب ناخواسته، زمان میبرد تا تیم علمی بفهمد که چگونه یک فرمان جدید بر عملیات فضاپیما تأثیر میگذارد.»
مشکل دقیقی که بر وویجر 1 تأثیر می گذارد این است که FDS با یکی از زیرسیستم های فضاپیما به نام واحد مدولاسیون تله متری (TMU) ارتباط برقرار نمی کند. همانطور که FDS اطلاعات را جمعآوری میکند – چه دادههای نجومی یا بررسیهای ساده سلامتی – TMU یک بسته داده واحد را به زمین ارسال میکند. اما در حال حاضر، به گفته ناسا TMU فقط یک «الگوی تکراری از یکها و صفرها را باز میگرداند که انگار گیر کرده است». تیم Voyager قبلاً FDS را مجدداً راه اندازی کرده است، اما راه حل کلاسیک آن را از برق جدا کنید و دوباره وصل کنید مشکل را برطرف نکرد!
این اولین اتفاق بدی نیست که ناشی از سن فضاپیمای وویجر رخ می دهد. تابستان امسال، زمانی که یک خطای انسانی باعث شد آنتن آن از زمین منحرف شود، ناسا با وویجر 2 ارتباط خود را از دست داد .
در سال 2022، وویجر 1 با نقصی در سیستم بیان و کنترل نگرش خود مواجه شد در نتیجه دادههای تله متری مخدوش مشابهی را ارسال کرد؛ مشکلی که چندین ماه طول کشید تا مهندسان برای حل آن پاسخی پیدا کنند.
ناسا امیدوار است که هر دو فضاپیما را با حداقل یک ابزار علمی تا سال 2025 حفظ کند و بتواند داده های مهندسی را برای سال های بیشتری با شبکه فضایی عمیق (DSN) – یک آرایه بین المللی از آنتن های رادیویی – به کاوشگرها ارسال کند . اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، DSN همچنان می تواند تا اواسط دهه 2030 به فضاپیمای دوقلو برسد.
وویجر 1 و وویجر 2 بسیار فراتر از پارامترهای مأموریت اصلی خود هستند و در حال حاضر قدیمیترین فضاپیمای عملیاتی در تاریخ هستند. این دو فضاپیما به بررسی سیارات خارج از منظومه شمسی و رسیدن به فضای بینسیارهای معروف شدند.
در ابتدا مأموریت این فضاپیماها، بررسی گیاهان خورشیدی و سیارات خورشیدیمانند زحل، یورانوس و نپتون بود. اما بلافاصله پس از اتمام این مأموریت، وویجر ۱ و ۲ به عنوان اولین اجسام انسانساخته به فضای بینسیارهای فرستاده شدند. این فضاپیماها پیامهایی درباره زندگی و فرهنگ بشر را درون یک دیسک طلایی حاوی اطلاعاتی مانند آهنگها، تصاویر و اطلاعات علمی به همراه دارند.مأموریت وویجر ۱ و ۲ به عنوان یکی از مهمترین مأموریتهای فضایی در تاریخ انسان شناخته میشود و به وسیلهٔ آنها اطلاعات بسیاری دربارهٔ نظام شمسی و فضای بینسیارهای جمع آوری شد
