RPG یک بازی نقش آفرینی است که در آن بازیکنان نقش شخصیت ها را در یک محیط داستانی به عهده می گیرند. بازیکنان مسئولیت ایفای این نقش ها را در یک روایت دارند، چه از طریق بازی تحت اللفظی یا از طریق فرآیند تصمیم گیری ساختاریافته در مورد رشد شخصیت. اقدامات انجام شده در بسیاری از بازی ها بر اساس یک سیستم رسمی از قوانین و دستورالعمل ها با موفقیت یا شکست مواجه می شوند.
برای مشاهده MOBA چیست و به چه نوع بازی هایی گفته میشود اینجا کلیک کنید.
انواع مختلفی از بازی های نقش آفرینی وجود دارد (RPG یا Role-Playing Game). شکل اصلی، که گاهی اوقات بازی نقش‌آفرینی رومیزی (TableTop Role-Playing Games یا TRPG یا TTRPG) نامیده میشود، از طریق بحث و گفتگو انجام میشود، در حالی که در نقش‌آفرینی زنده (LARP)، بازیکنان به صورت فیزیکی اعمال شخصیت‌های خود را انجام می‌دهند. در هر دوی این شکل‌ها، تنظیم‌کننده‌ای به نام استاد بازی (GM) معمولاً در مورد قوانین و تنظیمات مورد استفاده تصمیم می‌گیرد، در حالی که به عنوان داور عمل می‌کند. هر یک از بازیکنان دیگر نقش یک شخصیت را بر عهده می گیرند.
انواع مختلفی از RPG نیز در رسانه های الکترونیکی وجود دارد، مانند سیاهچال های چند کاربره مبتنی بر متن چند نفره (MUD) و جانشینان مبتنی بر گرافیک آنها، بازی های نقش آفرینی آنلاین انبوه چند نفره (MMORPG). بازی‌های نقش‌آفرینی همچنین شامل بازی‌های ویدئویی نقش‌آفرینی تک‌نفره می‌شوند که در آن بازیکنان یک شخصیت یا تیمی از شخصیت‌ها را کنترل می‌کنند که مأموریت‌هایی را بر عهده می‌گیرند و ممکن است شامل قابلیت‌های بازیکنی باشند که با استفاده از مکانیک آماری پیشرفت می‌کنند. این بازی‌های الکترونیکی گاهی تنظیمات و قوانین را با RPG های رومیزی به اشتراک می‌گذارند، اما بر پیشرفت شخصیت بیشتر از داستان‌گویی مشترک تأکید دارند.
این نوع بازی به خوبی تثبیت شده است، بنابراین برخی از فرم‌های بازی مرتبط با RPG، مانند بازی‌های کارتی تجاری، کلکسیونی (CCG) و بازی‌های جنگی، ممکن است در این تعریف گنجانده نشوند. مقداری از فعالیت های نقش آفرینی ممکن است در چنین بازی هایی وجود داشته باشد، اما تمرکز اصلی نیست. اصطلاح بازی نقش آفرینی گاهی اوقات برای توصیف بازی هایی که شامل شبیه سازی نقش آفرینی و تمرینات مورد استفاده در آموزش و تحقیقات دانشگاهی است، استفاده می شود.
هم نویسندگان و هم ناشران اصلی بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی آنها را شکلی از داستان‌گویی تعاملی و مشارکتی می‌دانند. شخصیت‌ها و ساختار روایی حسی از یک تجربه روایی را ایجاد می‌کنند و بازی نیازی به یک خط داستانی کاملاً مشخص ندارد. تعامل، تفاوت اساسی بین بازی های نقش آفرینی و داستان های سنتی است. در حالی که بیننده یک برنامه تلویزیونی یک ناظر منفعل است، بازیکن در یک بازی نقش آفرینی انتخاب هایی انجام می دهد که بر داستان تأثیر می گذارد. چنین بازی‌های نقش‌آفرینی سنت قدیمی‌تری از بازی‌های داستان‌گویی را گسترش می‌دهند که در آن گروه کوچکی از دوستان برای ایجاد داستان با یکدیگر همکاری می‌کنند.
در حالی که اشکال ساده ای از نقش آفرینی در بازی های سنتی کودکان وجود دارد، بازی های نقش آفرینی با افزوده هایی مانند تسهیل کننده بازی و قوانین تعامل، سطحی از پیچیدگی و تداوم را به این ایده اصلی اضافه می کنند. شرکت کنندگان در یک بازی نقش آفرینی شخصیت های خاص و طرحی در حال انجام را تولید می کنند. یک سیستم سازگار از قوانین و یک کمپین کم و بیش واقع بینانه در بازی ها به تعلیق ناباوری کمک می کند. سطح واقع‌گرایی در بازی‌ها از سازگاری درونی کافی برای راه‌اندازی یک داستان باورپذیر یا چالش‌های معتبر تا شبیه‌سازی‌های کامل فرآیندهای دنیای واقعی متغیر است.
بازی‌های نقش‌آفرینی روی میز (TableTop Role-Playing Games یا TRPG یا TTRPG) ممکن است در تنظیمات درمانی نیز مورد استفاده قرار گیرند تا به افراد کمک کنند تا مهارت‌های رفتاری، اجتماعی و حتی زبانی را توسعه دهند. ذینفعان معمولاً شامل جوانانی با مشکلات یادگیری مانند اختلالات طیف اوتیسم، اختلال کم توجهی بیش فعال (ADHD) و نارساخوانی هستند.
انواع RPG
بازی‌های نقش‌آفرینی در قالب‌های بسیار متنوعی انجام می‌شوند، از بحث در مورد تعامل شخصیت‌ها به شکل رومیزی، بازی کردن شخصیت‌ها در LARP تا بازی شخصیت‌ها به صورت مجازی در رسانه‌های دیجیتال. همچنین تنوع زیادی از سیستم های قوانین و تنظیمات بازی وجود دارد. بازی هایی که بر تعامل داستان و شخصیت بر مکانیزم بازی و مبارزه تأکید دارند، گاهی اوقات نام بازی داستان سرایی را ترجیح می دهند. این نوع بازی ها تمایل به کاهش یا حذف استفاده از تاس و سایر عناصر تصادفی دارند. برخی از بازی‌ها با شخصیت‌هایی که قبل از بازی توسط GM (Game Master) ساخته شده‌اند، به جای شخصیت‌هایی که توسط بازیکنان ساخته شده‌اند، بازی می‌شوند. این نوع بازی معمولاً در کنوانسیون های بازی یا در بازی های مستقلی که بخشی از یک کمپین را تشکیل نمی دهند، انجام می شود.
رومیزی یا Tabletop
بازی های RPG روی میز و قلم و کاغذ (PnP یا Pen-and-paper) از طریق بحث در یک جمع اجتماعی کوچک انجام می شود. GM دنیای بازی و ساکنان آن را توصیف می کند. بازیکنان دیگر اقدامات مورد نظر شخصیت های خود را توصیف می کنند، و GM نتایج را توصیف می کند. برخی از نتایج توسط سیستم بازی تعیین می‌شوند و برخی توسط GM انتخاب می‌شوند.
این قالبی است که بازی های نقش آفرینی برای اولین بار در آن رایج شدند. اولین بازی RPG تجاری موجود، Dungeons & Dragons یا (D&D)، با الهام از ادبیات فانتزی و سرگرمی Wargaming ساخته شد و در سال 1974 منتشر شد. محبوبیت D&D منجر به تولد صنعت بازی های نقش آفرینی رومیزی شد که بازی هایی با موضوعات، قوانین و سبک های مختلف بازی منتشر می کرد. محبوبیت بازی‌های رومیزی از زمان انتشار مدرن بازی‌های آنلاین MMO RPG کاهش یافته است.
این قالب اغلب به عنوان یک بازی نقش آفرینی شناخته می شود. برای متمایز کردن این شکل از RPG از سایر فرمت‌ها، گاهی اوقات از نام‌های متداول بازی نقش‌آفرینی رومیزی یا بازی نقش‌آفرینی قلم و کاغذ استفاده میشود، اگرچه نه میز و نه قلم و کاغذ کاملاً ضروری نیستند.
عملیات زنده یا Live action
LARP بیشتر شبیه تئاتر بداهه نوازی است. شرکت‌کنندگان به‌جای توصیف، اعمال شخصیت‌های خود را به نمایش می‌گذارند و از محیط واقعی برای نمایش فضای خیالی دنیای بازی استفاده میشود. بازیکنان اغلب به عنوان شخصیت های خود لباس می پوشند و از وسایل مناسب استفاده می کنند، و محل برگزاری ممکن است به گونه ای تزیین شود که شبیه فضای داستانی باشد. برخی از بازی‌های نقش‌آفرینی زنده از سنگ کاغذ قیچی یا مقایسه ویژگی‌ها برای حل درگیری‌ها به صورت نمادین استفاده می‌کنند، در حالی که سایر LARPها از نبرد فیزیکی با سلاح‌های شبیه‌سازی‌شده مانند اسلحه‌های هواساز یا سلاح‌های فوم استفاده می‌کنند.
LARPها از نظر اندازه از تعداد انگشت شماری بازیکن تا چند هزار نفر و مدت زمان آنها از چند ساعت تا چند روز متفاوت است. از آنجایی که تعداد بازیکنان در یک LARP معمولاً بیشتر از یک بازی نقش آفرینی روی میز است و بازیکنان ممکن است در فضاهای فیزیکی جداگانه با هم تعامل داشته باشند، معمولاً تأکید کمتری بر حفظ دقیق یک روایت یا سرگرم کردن مستقیم بازیکنان وجود دارد. جلسات بازی اغلب به شیوه‌ای توزیع‌شده‌تر مدیریت می‌شوند.
رسانه الکترونیکی یا Electronic media
بازی های نقش آفرینی رومیزی به انواع فرمت های الکترونیکی ترجمه شده اند. در اوایل سال 1974، همزمان با انتشار Dungeons & Dragons، نسخه‌های بدون مجوز آن بر روی سیستم‌های دانشگاهی مرکزی تحت عناوینی مانند dnd و Dungeon توسعه یافت. این بازی‌های RPG رایانه‌ای اولیه بر تمامی بازی‌های الکترونیکی تأثیر گذاشت و همچنین ژانر بازی‌های ویدیویی نقش‌آفرینی را ایجاد کرد. برخی از نویسندگان، بازی‌های نقش‌آفرینی دیجیتال را به دو گروه در هم تنیده تقسیم می‌کنند: بازی‌های تک‌نفره با استفاده از مکانیک‌های سبک RPG، و بازی‌های چندنفره با تعامل اجتماعی.
تک نفره یا Single-player
بازی‌های ویدئویی نقش‌آفرینی تک‌نفره، ژانر تعریف‌شده‌ای از بازی‌های رایانه‌ای و کنسولی را تشکیل می‌دهند که ریشه در بازی‌های نقش‌آفرینی مانند Dungeons & Dragons دارند که بیشتر اصطلاحات، تنظیمات و مکانیک بازی خود را بر اساس آنها استوار می‌کنند. این ترجمه تجربه بازی را تغییر می‌دهد و نمایشی بصری از جهان ارائه می‌کند، اما بر توسعه شخصیت آماری بیش از داستان‌گویی مشارکتی و تعاملی تأکید می‌کند.
چند نفره یا Multiplayer
بازی‌های نقش‌آفرینی آنلاین مبتنی بر متن شامل بسیاری از بازیکنان میشود که از نوعی رابط متنی و اتصال به اینترنت برای بازی RPG استفاده می‌کنند. بازی‌هایی که به صورت بلادرنگ انجام می‌شوند شامل MUD، MUSH و دیگر انواع MU هستند. بازی‌هایی که به صورت نوبتی انجام می‌شوند شامل بازی‌های میلی (mail) و بازی‌های پستی هستند.
بازی های نقش آفرینی آنلاین انبوه چند نفره (MMORPG) تعامل اجتماعی در مقیاس بزرگ و دنیای پایدار MUD ها را با رابط های گرافیکی ترکیب می کنند. اکثر MMORPG ها به طور فعال نقش آفرینی درون شخصیتی را ترویج نمی کنند، با این حال، تا زمانی که بازیکنان دیگر همکاری کنند، بازیکنان می توانند از عملکردهای ارتباطی بازی برای ایفای نقش استفاده کنند. اکثر بازیکنان در MMORPG به این معنا درگیر نقش آفرینی نیستند.
بازی به کمک رایانه می‌تواند برای افزودن عناصر بازی رایانه‌ای به نقش‌آفرینی رومیزی حضوری استفاده شود، جایی که رایانه‌ها برای ثبت سوابق و گاهی اوقات برای حل و فصل مبارزه استفاده می‌شوند، در حالی که شرکت‌کنندگان عموماً در مورد تعامل شخصیت‌ها تصمیم می‌گیرند.
افراد در RPG
استاد بازی یا Gamemaster در RPG
یکی از ویژگی‌های مشترک بسیاری از بازی‌های RPG، نقش یک استاد بازی، شرکت‌کننده‌ای است که وظایف ویژه‌ای برای ارائه محیط داستانی، داوری نتایج اعمال شخصیت‌ها و حفظ جریان روایت دارد. در بازی های TRPG، اکشن زنده یا Live action و RPG این وظایف را شخصا انجام می دهد. در بازی های RPG ویدیویی، بسیاری از وظایف یک GM توسط موتور بازی انجام می شود. با این حال، برخی از بازی‌های RPG ویدیویی چند نفره نیز به یک شرکت‌کننده اجازه می‌دهند تا از طریق یک رابط بصری به نام جعبه ابزار GM، نقش GM را ایفا کند، البته با توانایی‌های محدود شده توسط فناوری موجود.
شخصیت بازیکن یا Player character در RPG
یکی دیگر از مفاهیم استاندارد در بازی های RPG، شخصیت بازیکن است، شخصیتی در دنیای خیالی بازی که کنترل اعمال آن توسط بازیکن انجام می شود. به طور معمول هر بازیکن یک شخصیت بازیکن جداگانه را کنترل می کند، گاهی اوقات بیشتر، که هر کدام به عنوان یک شخصیت اصلی در داستان عمل می کنند.
شخصیت غیر بازیکن یا Non-player character در RPG
برخلاف شخصیت‌های بازیکن، شخصیت‌های غیربازیکن (NPC) توسط گیم‌مستر یا موتور بازی یا افرادی که به بازی‌مستر کمک می‌کنند کنترل می‌شوند. شخصیت‌های غیربازیکن جمعیت فضای تخیلی را پر می‌کنند و می‌توانند به عنوان دشمن، تماشاچی یا متحد شخصیت‌های بازیکن عمل کنند.
